باب اول: در احیا اراضی موات و مباحه (مواد 141 تا 145)
330
ماده 141
306
مراد از احیا زمین آنست که اراضی موات و مباحه را بوسیله عملیاتی که در عرف، آباد کردن محسوب است از قبیل زراعت، درختکاری، بناساختن و غیره قابل استفاده نمایند.
ماده 142
315
شروع در احیاء از قبیل سنگ چیدن اطراف زمین یا کندن چاه و غیره، تحجیر است و موجب مالکیت نمی شود ولی برای تحجیرکننده ایجاد حق اولویت در احیا می نماید.
ماده 143
291
هر کس از اراضی موات و مباحه قسمتی را به قصد تملک احیا کند مالک آن قسمت می شود.
ماده 144
278
احیا اطراف زمین موجب تملک وسط آن نیز می باشد.
ماده 145
296
احیا کننده باید قوانین دیگر مربوط به این موضوع را از هرحیث رعایت نماید.
