مبحث دوم: در اثر ضمان بین ضامن و مضمون له (مواد 698 تا 708)

بعد از این که ضمان بطور صحیح واقع شد ذمه مضمون عنه بری و ذمه ضامن به مضمون له مشغول می شود.

تعلیق در ضمان مثل اینکه ضامن قید کند که اگر مدیون ندادمن ضامنم باطل است ولی التزام به تادیه ممکن است معلق باشد.

تعلیق ضمان به شرایط صحت آن مثل اینکه ضامن قید کندکه اگر مضمون عنه مدیون باشد، من ضامنم، موجب بطلان آننمی شود.

ضمان، عقدی است لازم و ضامن یا مضمون له نمی توانندآن را فسخ کنند مگر در صورت اعسار ضامن بطوری که در ماده 690 مقرر است یا در صورت بودن حق فسخ نسبت به دین مضمون به ویا در صورت تخلف از مقررات عقد.

هرگاه ضمان مدت داشته باشد مضمون له نمی تواند قبل ازانقضاء مدت، مطالبه طلب خود را از ضامن کند اگرچه دین، حال باشد.

در ضمان حال، مضمون له حق مطالبه طلب خود را دارداگرچه دین، موجل باشد.

ضمان مطلق، محمول به حال است مگر آن که به قرائن معلوم شود که موجل بوده است.

ضمان موجل به فوت ضامن، حال می شود.

 حذف شد.

اگر مضمون له ذمه مضمون عنه را بری کند ضامن بری نمی شود مگر اینکه مقصود، ابراء از اصل دین باشد.

کسی که ضامن درک مبیع است در صورت فسخ بیع به سبب اقاله یا خیار از ضمان بری می شود.